19/9/11

Όνειρα πάνω στο κύμα



Τα μισά από όσα ξέρω τα έχω κάπου διαβάσει, τα άλλα τα έχω ζήσει. Όμως κάποια πράγματα μένουν αξεδιάλυτες εμπειρίες στο μυαλό μου, χάνεται η μνήμη, κρατά κενά διαστήματα, παίζει παιχνίδια αλλόκοτα. Τα μισά μου όνειρα τα έχω διαβάσει, τα υπόλοιπα τα έχω ζήσει. Λένε πως τόσο ευεπηρέαστα είναι μόνο τα παιδιά, αλλά η φαντασία μου καλπάζει. Ακούω το γιο μου να παραμιλά στον ύπνο του- κακό κουσούρι για παιδιά, ενδιαφέρον για περίεργες μανάδες- και τις περισσότερες φορές αναπαριστά τη μέρα του, βλέπει τον μπαμπά του να ξαναξεχνά το χαρτί του σουπερμάρκετ, το παιδάκι στην παιδική χαρά να κάνει άουτς, τον γιατρό να του κάνει εμβόλιο.

Είμαι 33 ετών και έχω ταξιδέψει λίγο, κάποιες πόλεις της Ευρώπης για 5-6 μέρες, δεν πήγα στο εξωτερικό για σπουδές, δεν αλήτεψα σε μιαν άλλη κουλτούρα κι όμως είναι γειτονιές της Βαρκελώνης και ζούγκλες της Λατινικής Αμερικής που είναι φυλαγμένες μέσα στην άκρη του μυαλού μου, αξεδιάλυτες εμπειρίες κι ας λέω πως σπάνια οπτικοποιώ τα διαβάσματά μου. Ή τα γραψίματα, η εικόνα μού διαφεύγει εντελώς, με ζορίζουν οι λέξεις.

Στην πορεία πέρασα από μια φάση ελιτισμού, όποιος δεν διαβάζει έχει από την αρχή μειονέκτημα, ένα μείον στην κούρσα της ζωής. Μετά κατάλαβα πως αυτό είναι η δουλειά της τέχνης, ο ορισμός της. Δεν είναι ανάγκη να διαβάζεις, αρκεί μια μουσική, μια ταινία, ένας πίνακας, κάτι, να κρατά τη φαντασία σου σε επίπεδα πεντάχρονου. Αλλιώς η πραγματικότητα θα σε καταβροχθίσει.

3 σχόλια:

  1. Μου άρεσε πολύ το κείμενό σου.Εγώ δεν αμφισβητώ την προέλευση όσων γνωρίζω μονάχα,αλλά και όσων έχω αισθανθεί ή σκεφτεί.Εννοώ δηλαδή ότι ορισμένα συναισθήματα και σκέψεις μου δεν είμαι σίγουρος αν τα έχω νιώσει/σκεφτεί μονάχος μου ή αν τα έχω διαβάσει! Η λειτουργία της τέχνης μοιάζει σωτήρια,πολύ φοβάμαι όμως πως η πραγματικότητα θα μας καταβροχθίσει έτσι κι αλλιώς.Αν η πραγματικότητα μοιάζει με κελί,δεν βλέπω την τέχνη σαν απόδραση,αλλά περισσότερο σαν ένα σκάλισμα στην τραχιά επιφάνεια αναπόδραστων τοίχων.Δεν είναι λίγο.Αλλά ούτε αρκετό είναι.Πάλι μέσα στο κελί μένεις,με ένα πτώμα παιδιού να μεγαλώνει στην κοιλιά σου.Διότι και οι νεκροί μεγαλώνουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ, Snowball. Πώς είναι ο κύριοσ Σ., μεγαλώνει;

    Johnny, νομίζω πως αυτό που έγραψε εσύ είναι ακόμα ωραιότερο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή