Η Αφοσίωση

Τον τελευταίο καιρό τριβελίζει το μυαλό μου μια έννοια τελείως παλιομοδίτικη, εντελώς αντιεμπορική, που αποπνέει ναφθαλίνη. Η αφοσίωση. Αντιλαμβάνομαι στους γύρω μου, αναγνώστες και μη, την ανικανότητα να αφοσιωθούν σε έναν άντρα, ένα παιδί, μια δουλειά, την ανάγνωση, το γράψιμο.

 «Αγαπώ να διαβάζω αλλά ποτέ δε βρίσκω χρόνο»

 «Ήμουν ερωτευμένη με τον άντρα μου, μα τώρα δεν το νιώθω και βαριέμαι»

 «Ήθελα να κάνω παιδί γιατί χτύπησε το βιολογικό μου ρολόι μα τώρα το μεγαλώνει η γιαγιά του»

 «Αρχίζω συνέχεια μεγάλα κείμενα, έχω πολλές ιδέες και δεν τις ενώνω».

 Βαρέθηκα να το ακούω, σιχάθηκα να το βλέπω, όχι άλλη φυγή. Όταν ήμουν έφηβη έλεγα- και δικαίως- πως η βασική αιτία της ανελευθερίας μας είναι η ύπαρξη των άλλων. Ίσως όμως η ελευθερία της ατομικότητας να είναι υπερτιμημένη.

Ένα από τα πρώτα σκαμπίλια που τρώει αυτός που παίρνει την απόφαση να γράψει μεγάλο κείμενο ενώ μέχρι τότε έγραφε μικρά πεζά ή ποιήματα είναι η ανάγκη προγράμματος και συστηματικότητας. Μα μπαίνει η έμπνευση σε καλούπια; Ο Μπουκόφσκι έγραψε το δικό του σε δυο εβδομάδες. Μπαίνει η γαμημένη. Χρειάζεται αφοσίωση. Σε αυτήν την παρωχημένη έννοια κρύβεται η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων, των ανθρώπων, δεν μπορείς να είσαι αφοσιωμένος σε όλους ή σε όλα∙ δεν μπορείς να ακούς όλα τα είδη μουσικής, τότε δεν ακούς τίποτα. Μπορείς όμως να διαλέξεις που θα δώσεις την ελευθερία σου, το χρόνο, την αγάπη σου. Προσεχτικά. Κι έπειτα να παλέψεις για αυτό, με νύχια και με δόντια. Όχι για την επιτυχία, για την ευτυχία.

Για μένα αυτό το ξεκαθάρισμα είναι πια πρωταρχικό σημείο ωρίμανσης. Το «έφυγα από το εφηβικό στάδιο όπου όλα θα έπρεπε να τα δοκιμάσω και να φύγω στον άνεμο πεθαίνοντας νωρίς για να κάνω ωραίο πτώμα», το σηματοδοτεί το πέρασμά μου από την ποίηση στο μυθιστόρημα, από το ακατέργαστο συναίσθημα, στο σφιχταγκάλιασμα του αισθήματος με την αφοσίωση. Στο γάμο το κοινό κλισέ είναι «δεν είμαι ερωτευμένη πια, αλλά τον αγαπάω». Στο γράψιμο και στη ζωή το κοινό κλισέ θα έπρεπε να είναι «Επέλεξα αυτό στο οποίο θέλω να αφιερωθώ».