6/6/12

Η νόσος της καλής νοικοκυράς





Πάσχω από τη νόσο της «καλής νοικοκυράς». Μου το αποκάλυψε η Ντόρις Λέσσινγκ σε ένα βιβλίο γραμμένο πενήντα χρόνια πριν. Μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητας- αν έχουμε ψωμί, αν μας φτάνουν τα μακαρόνια, αν πληρώσαμε τον τάδε λογαριασμό, κι έπειτα της δουλειάς, αν έκανα το τάδε τηλέφωνο, παρήγγειλα το δείνα φάρμακο- καταβροχθίζουν την καθημερινότητά μου, γίνονται σκοπός ζωής χωρίς καν να το καταλάβω. Είναι μια νόσος κατεξοχήν των γυναικών, αν και μπορώ να φανταστώ δυο τρεις άντρες στον περίγυρο μου που πάσχουν από αυτή, και έχει τη δύναμη να σε κατακερματίσει. Αν αφεθώ στη γοητεία της μια νύχτα αγρύπνιας, τότε θα αναμασώ από την αρχή τη λίστα για το χασάπη, την παραγγελία στο φαρμακείο,  το τι ακριβώς θα πω στην κομμώτρια για το πώς θέλω τα μαλλιά μου. Κι όλα αυτά τα ασήμαντα τα νιώθω να βαραίνουν στον αυχένα μου, μαζί με τα σημαντικά –θα είναι καλά το παιδί, θα τα καταφέρουμε οικονομικά, θα γίνει καλός άνθρωπος ο γιος μου, είμαι καλός άνθρωπος εγώ, είμαι ευτυχισμένη; - και να με γερνάνε. Φοβάμαι πως στα άκρα, αυτή η νόσος σε οδηγεί στα σαράντα σου στα αντικαταθλιπτικά.
Στον αντίποδα, έχω μια-δυο ώρες το πρωί, που δε σκέφτομαι τίποτα. Πίνω τον καφέ μου, όλοι κοιμούνται κι εγώ γράφω. Γράφω το βιβλίο μου, γράφω διηγήματα, κείμενα για αυτό το blog κι άλλα που τα καταχωνιάζω σε κουτιά κάτω από το γραφείο μου. Αυτές τις ώρες είναι οι λεπτομέρειες της ζωής των άλλων που με αφορούν. Ξεκίνησα να γράφω ως έφηβη μάλλον για να απαλύνω τη μοναξιά μου. Συνέχισα να γράφω γιατί η λογοτεχνία είναι το βασικό μου ενδιαφέρον σε αυτή τη ζωή. Και κατέληξα να γράφω στα 34 μου για να ξαναβρώ τη μοναξιά μου, όχι όμως μέσα στα σκοτάδια της νύχτας, όπου ρυθμίζεται κι η κάθε μικρή ασήμαντη στιγμούλα της καθημερινότητας, αλλά στο πρώτο φως της αυγής∙ μια μοναξιά λυτρωτική, εγωιστική σχεδόν, που σπάνια θυσιάζω για να φτιάξω τον νεροχύτη.


6 σχόλια:

  1. Εγώ πάλι παντρεύτηκα, αλλά όπως λέει και η μητέρα μου, νοικοκυρά δεν έγινα...Ξεχνώ να ψωνίσω τρόφιμα, μαγειρεύω 2 - 3 φορές την εβδομάδα, και όταν το κάνω νιώθω απελπιστική βαρεμάρα...Και φυσικά ζηλεύω πολύ τους ανθρώπους που οργανώνουν τέτοια πραγματάκια στη ζωή τους! Διότι είμαι και εγώ 34 χρονών, με τον άντρα μου προσπαθούμε να κάνουμε παιδάκι, και εγώ αναρωτιέμαι να θα θυμάμαι να το ταϊζω το παιδάκι...Γι' αυτό σου λέω, ο μόνος τρόπος για να μην αποτρελαθείς είναι να αποδέχεσαι τον εαυτό σου όπως είναι, για να μην πάρεις αντικαταθλιπτικά!

    υγ. εγώ βέβαια πρέπει να βρω έναν τρόπο να οργανωθώ, διοτί αποτελματώνομαι σε πρόωρο αλτσχάιμερ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εντάξει, κι εγώ προ παιδιού ήμουν πολύ πιο χαλαρή. Παρεπιπτόντως αν ξεχάσεις να το ταΐσεις, φωνάζει το άτιμο.....

      Διαγραφή
  2. Καλά μου κορίτσια,
    σας εύχομαι αυτήν την ρουτίνα να μην σας την χαλάσει τίποτα!
    Εσένα ανοικοκύρευτη,έννοια σου, θα σου την οργανώσει το παιδάκι.
    Πιστέψτε με,στα 40+κάτι,στα 50 παρά...τέταρτο,θα με θυμηθείτε.
    Την ρουτίνα και τα μάτια σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ, Βιβή μου, λες να αναπολούμε αυτή την εποχή των μικρών πραγμάτων; Ίσως, θα δούμε στο μέλλον.

      Διαγραφή
  3. καταπληκτικό!! είσαι μέσα στο μυαλό μου... γράφεις πολύ καλά... σε καταλαβαίνω απόλυτα, κάπως έτσι λειτουργώ και γω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι κοινή η... νόσος είναι η αλήθεια. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

      Διαγραφή