15/9/13

Ο δημιουργός και το έργο του. Δυο ξεχωριστές οντότητες.




Με αφορμή δύο πρόσφατα περιστατικά, ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις που έχουν να κάνουν με τον δημιουργό και το έργο του.

Πρώτο τούτο εδώ: Αναρτώ ανακοίνωση για λογοτεχνικό διαγωνισμό κι ανάμεσα στους κριτές είναι η Σώτη Τριανταφύλλου. Τόσο στα σχόλια όσο και στα mails σχεδόν κανείς δεν ασχολείται με τον διαγωνισμό αυτό καθ’ αυτό, ξεκινά όμως μια κουβέντα που έχει να κάνει με το αν και κατά πόσον το λογοτεχνικό της έργο μπορεί να ιδωθεί ξέχωρα από την πολιτική της θέση όπως εκφράζεται στα πρόσφατα άρθρα της κι ακόμα αν δικαιούται μια γυναίκα που εκφράζει τόσο συντηρητικές πολιτικές θέσεις να κρίνει τα λογοτεχνικά έργα νέων ανθρώπων.

Δεύτερο: Ανεβάζει ο Librofilo μια σχεδόν υμνητική κριτική για "Το Χαστουκόδεντρο" του Άρη Μαραγκόπουλου, όπου ως αναγνώστης εκφράζει και μια δυο ενστάσεις στις λεπτομέρειες. Ο κ. Μαραγκόπουλος μπαίνει στον κόπο να απαντήσει. Στην αρχή αυτό με ξενίζει. Στην χθεσινή εκπομπή του Λιμπ στον amagi με καλεσμένο τον συγγραφέα καταλαβαίνω πως πρόκειται για έναν αξιολογότατο άνθρωπο, που επέλεξε να υπερασπιστεί το έργο του (έναντι όποια κριτικής, όχι μόνο αυτής) από θέμα αρχής.

Είναι λοιπόν το λογοτεχνικό έργο ξέχωρο από το δημιουργό του ή η προσωπικότητα και η συμπεριφορά του συγγραφέα, το τι λέει για αυτό, πρέπει να μας αφορά, να επηρεάζει την κρίση μας, να διαμορφώνει την άποψή μας και για το κείμενο. Από παλιά η γνώμη μου ήταν πως η καλλιτεχνική δημιουργία είναι παιδί του καλλιτέχνη, αλλά δεν είναι ο ίδιος ο καλλιτέχνης. Ας εξηγηθώ. Από τη στιγμή που ένα κείμενο φεύγει πια από τα χέρια του δημιουργού, έχει μια πορεία ανθύπαρκτη που αφορά και άλλους ανθρώπους. Η τέχνη, που στοχεύει στο θυμικό όσο και τη λογική μας, είναι προϊόν αλληλεπίδρασης. Άρα, διαβάζοντας τα άρθρα της κας Τριανταφύλλου αλληλεπιδρώ με την δημόσια εικόνα της και επιλέγω να μη μου αρέσει (για να το θέσω κομψά) - όμως τα βιβλία της τι λόγο έχω να τα κρίνω από αυτό, διαβάζοντας κατά το παρελθόν κάποια από αυτά διαμόρφωσα άποψη ως αναγνώστης. Το αντίστοιχο με τον κ. Μαραγκόπουλο, ακούγοντας τον χθες στο ραδιόφωνο σχημάτισα πολύ καλή γνώμη για εκείνον, τα βιβλία του όμως όταν τα διαβάσω θα πρέπει να τα κρίνω ως έργα τέχνης χωρίς να επηρεαστώ από τη δική του εικόνα ή τα λόγια του για αυτά. 

Υπάρχει ο αντίλογος. Πως από τη στιγμή που μιλάμε για σύγχρονο με μας συγγραφέα, τόσο στον τόπο όσο και στην εποχή, αναπότρεπτα δημιουργούμε στο μυαλό μας συνδέσεις που μας προδιαθέτουν θετικά ή αρνητικά για το έργο, χωρίς καν να το θέλουμε. Ή πως έτσι συγχωρούνται στους πάντες τα πάντα. Κι ακόμα πως κάθε γονιός θα υπερασπιζόταν το «παιδί» του με νύχια και με δόντια, ακόμα κι αν ενδόμυχα ήξερε κι ο ίδιος τις αδυναμίες του ∙πόσο μάλλον για να διατρανώσει τα σημαντικά του στοιχεία.

Παρ’ όλες τις ενστάσεις, δεν πείθομαι. Θεωρώ πως το έργο, το κάθε κείμενο ξεχωριστά, πρέπει να κρίνεται για αυτό που είναι. Όταν διαβάζω είμαι εγώ και το μυθιστόρημα, συμμετέχω στην τελική μορφή του, το αλλάζω μέσα μου, πολλές φορές με τρόπους που ο συγγραφέας ούτε φανταζόταν και πιθανότατα ούτε καν θα ήθελε. Το ίδιο κι όταν ακούω μουσική ή βλέπω έναν πίνακα. Δεν μπορώ και δεν θέλω να σκεφτώ τον δημιουργό, δε θα ήθελα να κρίνω "Το ταξίδι στην άκρη της νύχτας" σε σχέση με αυτά που ξέρουμε για τον Σελίν ή τα κάντος του Έζρα Πάουντ με βάση τη φιλοναζιστική του θέση. Αν ένα βιβλίο καταφέρει να εισχωρήσει στο ασυνείδητό μου, να με μάθει δυο τρία πράγματα για τον κόσμο και για μένα, αυτό είναι η μαγεία της ίδιας της τέχνης και δεν μπορεί να περιλαμβάνεται στη συνειδητή πρόθεση του συγγραφέα. Ούτε μπορεί να διορθωθεί με ύστερα λόγια του συγγραφέα- κακά ή καλά, αδιάφορο- η γεύση που μου άφησε το ίδιο το έργο.


Υ.Γ. 42 Όπως καταλαβαίνετε τα πρόσωπα έτυχε να είναι αυτά στη δεδομένη χρονική στιγμή. Δε θέλω να ανοίξει μια κουβέντα για τη Σώτη Τριανταφύλλου ξανά, ούτε φυσικά για τον Άρη Μαραγκόπουλο.


24 σχόλια:

  1. To θέμα με είχε απασχολήσει και μένα παλιότερα με αφορμή τον Σαββόπουλο
    http://lysippos-mustang.blogspot.gr/2013/03/blog-post_15.html
    Χαίρομαι που η άποψη μας ταυτίζεται στην ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΕΧΝΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΤΟΥ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για μένα δεν μπορεί να είναι αλλιώς. Έχει ανάψει βέβαια με αφορμή το ποστ μια κουβέντα στο facebook εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ως προς το αν δικαιούται ή μάλλον υποχρεούται ο συγγραφέας να υπερασπιστεί το έργο του όταν νιώθει πως αυτό βάλλεται αδίκως.

      http://www.facebook.com/katerina.malakate

      Διαγραφή
  2. Χμ. Είχα αναρωτηθεί παλιότερα αν είναι σωστό το να επηρεάζεται η κρίση ενός αναγνώστη για κάποιο έργο από στοιχεία που μαθαίνει για τον δημιουργό, όταν είχα μάθει για ορισμένες πεποιθήσεις του Σεφέρη και συγκεκριμένες προτιμήσεις, ας πούμε, του Ελύτη. Καταλήγω, μάλλον, στο ότι από τη στιγμή που "ανοίγεται" κάποιος σε ένα έργο, που πραγματικά αφιερώνεται σε αυτό και το προσέχει για αυτό που είναι, τον δημιουργό τον ξεχνάει. Και αυτό δεν έχει καν σχέση με το πόσο καλό είναι το έργο. Έτσι, μπορεί να προσπεράσει την αντιπάθειά του για έναν δημιουργό και να εκτιμήσει τις αρετές του έργου του, ή να σχηματίσει κακή άποψη για ένα έργο, παρά την συμπάθειά του προς τον δημιουργό. Αυτό, πάντως, δεν είναι αποτέλεσμα λογικής διεργασίας, απλά προκύπτει. Δεν γίνεται επειδή έτσι πρέπει, αλλά επειδή εκεί καταλήγουν από μόνα τους τα πράγματα. Ωστόσο, αν κάποιος απεχθάνεται έναν δημιουργό, το πιθανότερο είναι πως η στάση του αυτή θα τον οδηγήσει να επιλέξει να μην ασχοληθεί με το έργο του. Σε αυτή την περίπτωση, το ερώτημα που τίθεται με την ανάρτηση, δεν υφίσταται.
    Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, όσο τουλάχιστον έχει να κάνει με τους σύγχρονους μας. Φυσικά συχνά αρχίζουμε να αποκτούμε άποψη για το άτομο του συγγραφέα αφού έχουμε ασχοληθεί με το έργο του. Αν συμβαίνει το αντίθετο, κάτι πάει στραβά ως προς τη δημοσιότητα που επιλέγει για το άτομό του.

      Διαγραφή
  3. Αν και άθεος (με κίνδυνο να δημιουργήσω πάλι κύματα οργής και οίκτου προς το πρόσωπό μου, από κάποιους φανατικούς "θαυμαστές" μου!) την μόνη μορφή αγιοποίησης που θα μπορούσα να δεχθώ γύρω μου, είναι αυτή που αντανακλά ένα άξιο έργο τέχνης πάνω στο δημιουργό του. Εξάλλου και πολλοί από τους φερόμενους ως αγίους υπήρξαν επιεικώς καθάρματα τους οποίους αγιοποίησαν τα αμφιβόλου αξιοπιστίας έργα τους. Τουλάχιστον, στην λογοτεχνία δεν νιώθω καμία ανάγκη να υμνήσω τους "αγίους" της (εξαιρώντας μόνο τον αγαπημένο μου "αμαρτωλό" Τζόυς!) αλλά μόνο τα έργα της (και δη εκείνα που αξίζουν να υμνηθούν). Η πίστη μου προς την λογοτεχνία δεν είναι τυφλή και άκριτη και πάντα η κόλασή της είναι το καλύτερο μέρος για επίσκεψη!

    Υ.Γ. 42 Κατερίνα, ελπίζω το σχόλιο να μην γίνει αφορμή για άσχημα σχόλια που θα ξεφεύγουν από το νόημα της ανάρτησης. Απλώς, μου ήρθε στο μυαλό αυτή η μεταφορά περί "αγιοποίησης". Δεν το επιδίωξα καθόλου. Σου υπόσχομαι ότι δεν θα απαντήσω σε υβριστικά σχόλια, θα κρατήσω μια ταπεινή στάση σαν καλός χριστιανός που δεν είμαι! ...Αμετανόητος :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μου φαίνεται πως πας γυρεύοντας να σου απαντήσουν πάλι οι θαυμαστές σου....

      Σε αυτό δεν έχεις άδικο, χωρίς σκοτάδια λογοτεχνία δε γίνεται. Αλλά προτιμώ να τα βλέπω γραμμένα από το να μου τα μοστράρει ο συγγραφέας στη δημόσια εικόνα του.

      Διαγραφή
  4. Καλημέρα ,καλή βδομάδα και ελπίζω αυτή για μένα να είναι μια βδομάδα,που δεν θα με απασχολήσει στα διαβάσματά μου ακριβώς αυτό που εύστοχα θίγεις!
    Με τον Σελίν κατέβαλα τεράστια προσπάθεια να ξεχάσω αυτά που ήξερα και ήταν δύκολο ,απίστευτα δύσκολο πράγμα,να αποχωρίσω το βιβλίο από την υπονομευτική πληροφορία- που την είχα βεβαίως καταχωνιάσει στο πολύ πίσω μέρος του μυαλού πάντως υπήρχε- ότι δεν ήταν απλώς ένας χαρισματικός συγγραφέας ο Σελίν,που κάποια στιγμή είπε τα ακραία πιστεύω του και δεν πειράζει.Τον θάνατο λαών υπερθεμάτισε σε μια ανήκουστη κτηνωδία και πως να το προσπεράσω αφού έσπασε ο διάβολος το ποδάρι του και το ήξερα πριν τον διαβάσω;
    Στο καπάκι διάβασα,τυχαία ήρθε στα χέρια μου σαν χάρτινο βιβλίο,ένα κείμενο του Θανάση Τριαρίδη.Το Σαββατοκύριακο επίσης μου ήρθε και το "Ήλιος με Δόντια " του Μακριδάκη....Χαμός έχει γίνει άπειρες φορές από την άλλη πλευρά και με τους δυο.
    Είναι βιολί αυτό;Όχι,προφανώς και ΟΧΙ.Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων,πολύ κραυγαλέων και τραγικών κι εγώ λέω καλά θα κάνουμε να μην μπερδεύουμε τα αυγά και τα πασχάλια.Αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο επειδή οι πάντες μιλάνε για τα πάντα,δελτία τύπου,βιογραφικά,οπισθόφυλλα,εντός κι εκτός βιβλίων είναι πια υπερβολικές πληροφορίες και ολοένα και πιο συχνά στρέφουν αλλού την προσοχή ή χαλάνε εντελώς την μαγεία-αν έχει-του περιεχομένου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό με τον Σελίν το κατάλαβα αμέσως πως το έπαθες. Ήξερες πάρα πολλά πια, δεν μπορούσες να δεις το βιβλίο ξέχωρα από τον φιλοναζισμό που φέγγιζε σε κάθε σελίδα. Χαίρομαι που η γνωστή ανεμελιά μου με βοήθησε να το διαβάσω χωρίς καμία προκατάληψη, πολύ απλά γιατί δεν μπήκα στον κόπο να ψάξω για τον Σελίν πριν την ανάγνωση.

      Ακόμα κι εμείς με τα μπλογκ μερικές φορές συμμετέχουμε σε αυτό το νταβαντούρι της πληροφορίας και δημιουργούμε εντυπώσεις πριν την ανάγνωση.

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος17/9/13, 3:09 π.μ.

      ''δεν μπορούσες να δεις το βιβλίο ξέχωρα από τον φιλοναζισμό που φέγγιζε σε κάθε σελίδα''

      εννοείς πως γνωρίζοντας τα ''πιστεύω'' του σελίν εκ των προτέρων μπορείς να διακρίνεις τον φιλοναζισμό του στο βιβλίο? γιατί σε αυτή την περίπτωση αυτό δεν σημαίνει ότι ο φιλοναζισμός (έστω κρυφός) του βιβλίου σε ελκύει? δεν έχω διαβάσει το βιβλίο και γι' αυτό δεν έχω προσωπική άποψη, απλά και εγώ ''ξέρω πάρα πολλά πια''...

      έτσι για να προβοκάρω λίγο τώρα, ''λογοτεχνικό'' έργο έχει παράγει και ο κασιδιάρης. θα μπορούσες να το διαβάσεις με την ίδια διάθεση και να απολαύσεις τα λογοτεχνικά του χαρίσματα (λέμε τώρα) ξέχωρα από την προσωπικότητά του? φιλικά ρωτάω πάντα.

      θ.

      Διαγραφή
    3. Όχι, όχι, αν διαβάσεις το "Ταξίδι στην άκρη της νύχτας" δεν διακρίνεται ίχνος φιλοναζισμού. Το αντίθετο η μιασανθρωπιά του Σελίν περιλαμβάνει κυρίως τον εαυτό του, τον ήρωα του, την ανθρωπότητα γενικότερα. Το βιβλίο είναι τα σκοτάδια του και πουθενά δεν είδα διακρίσεις σε αυτά τα σκοτάδια.

      Το παράδειγμα με τον Κασιδιάρη είναι κάπως άτοπο. Ακόμα κι όταν διάβαζα κάποιες σελίδες από το "Ο Αγών μου", που περιέχει ατόφιες ναζιστικές ιδεολογίες στην πιο "αγνή" μορφή τους, το συναίσθημά μου ήταν αποστροφή και απέχθεια, όχι γλίτσα.

      Ο Σελίν ήταν αντισημίτης και φιλοναζιστής σε μια πιο ταραγμένη εποχή από τη δική μας. Αυτό δεν τον κάνει φυσικά συμπαθή ούτε και ήρωα. Όμως δεν είναι προπαγανδιστής του ναζισμού, είναι λογοτέχνης. Το ξέρω πως είναι δύσκολο να διαχωρίσεις αν το ξέρεις από ξαρχής ποιός ήταν, για αυτό λέω πως είμαι τυχερή που διάβασα το βιβλίο πριν τη βιογραφία του.

      Διαγραφή
    4. Ανώνυμος17/9/13, 4:11 μ.μ.

      μάλιστα, κατάλαβα. διαβασα και το αντίστοιχο ποστ της βιβής γ. και κατατοπίστηκα περισσότερο.

      θ.

      Διαγραφή
    5. http://diavazontas.blogspot.gr/2011/08/blog-post_09.html

      Διάβασε και το δικό μου αν θες...

      Διαγραφή
    6. Ανώνυμος17/9/13, 11:19 μ.μ.

      ναι, το ξαναδιάβασα. από εσένα άκουσα (διάβασα καλύτερα) για πρώτη φορά τον σελίν.

      θ.

      Διαγραφή
  5. Ανώνυμος16/9/13, 7:33 μ.μ.

    Γενικά, φροντίζω να μην διαβάζω πολλά πράγματα γύρω από τους συγγραφείς, ούτε για τα βιβλία που πρόκειται να διαβάσω. Το μόνο που μ'ενδιαφέρει είναι πότε γράφτηκε το βιβλίο και ορισμένες πληροφορίες για την ιστορική περίοδο στην οποία αναφέρεται. Αυτά είναι αρκετά για να εκτιμήσεις την αξία ενός λογοτεχνικού έργου.
    Ε.Γ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ το ίδιο πιστεύω. Δεν με νοιάζουν τα γύρω γύρω, μόνο η ανάγνωση του βιβλίου αυτή καθ' αυτή.

      Διαγραφή
  6. Σπαζοκεφαλιά..Σκέφτομαι όμως πως ο κάθε ένας από εμάς εκλαμβάνει διαφορετικά το έργο ενός συγγραφέα,το κάνει δικό του και ερμηνεύει τα μηνύματα του ίδιου από την προσωπική του οπτική ανεξαρτήτως του συγγραφέα.Για παράδειγμα,συζητώντας με μια φίλη μου οικονομολόγο για τον Μαρξ,η ίδια μου παρουσίασε μια εντελώς διαφορετική οπτική του έργου του,εντελώς έξω από την γνωστή δογματική των κομμουνιστών.Ανεξαρτήτως του αν είχε δίκιο ή άδικο στην άποψή της,με έβαλε σε σκέψεις για το τι ακριβώς εννοεί ο συγγραφέας και τι ακριβώς εκλαμβάνουμε εμείς.Σίγουρα το έργο του πάντως δεν μπορεί να απέχει και πολύ από τα βιώματα και τις απόψεις του ίδιου,όμως το κάθε έργο παίρνει τον δικό του δρόμο μέσα μας βάσει των δικών μας κατευθύνσεων από την μια και των κατευθυντήριων γραμμών του συγγραφέα από την άλλη!

    Εξαιρετικό θέμα πάντως όπως και να έχει :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, μιλάς πια για την προκατάληψη του ίδιου του αναγνώστη. Που κι αυτή μες στο παιχνίδι ανάγνωση-βιβλίο- γραφή είναι. Αυτό που είναι η μαγεία της τέχνης κι όχι ο φασισμός της που λένε πολύ. Την τέχνη δεν την απολαμβάνει μονάχα αυτός που την φτιάχνει, αλλά καθένας ξεχωριστά, σα να την έφτιαξε λίγο κι αυτός. Το ίδιο ισχύει ακόμα και για την ανάγνωση πολιτικών ή οικονομικών ή ιστορικών κειμένων, σε ένα βαθμό.

      Διαγραφή
  7. Παίρνοντας αφορμή από το σχόλιο του Οραματιστή, θα αντιγράψω ένα απόσπασμα από το βιβλίο "Για την αγάπη της ζωής" του Έριχ Φρομ που τελείωσα πριν δύο ώρες περίπου! Ο Έριχ Φρομ είναι κοινωνικός ψυχολόγος, πολύ ριζοσπαστικός και κατανοητός. Αυτό το βιβλίο είναι μια καλή αρχή για όποιον θέλει να πάρει μια ιδέα. Εγώ σίγουρα θα διαβάσω και άλλα δικά του.

    Παραθέτω το απόσπασμα: "Η δεύτερη μεγάλη επίδραση, ο Καρλ Μαρξ, ήρθε αργότερα. Εκείνο που με τράβηξε σε αυτόν, ήταν κυρίως η φιλοσοφία του και το σοσιαλιστικό όραμά του, που εξέφραζε, με κοσμική μορφή, την ιδέα της ανθρώπινης αυτοπραγμάτωσης, του ολικού εξανθρωπισμού, την ιδέα του ανθρώπου που σκοπός του είναι η ζωτική αυτοέκφραση και όχι η απόκτηση και συσσώρευση νεκρών, υλικών πραγμάτων. Το θέμα αυτό θίγει ο Μαρξ στα πρώτα φιλοσοφικά του γραπτά στα 1844. Αν διαβάσετε αυτά τα γραπτά χωρίς να ξέρετε ποιος τα έγραψε και αν δεν ξέρετε τον Μαρξ πολύ καλά, τότε είναι μάλλον απίθανο να μαντέψετε ότι τα έγραψε ο Μαρξ. Τα κείμενα αυτά δεν είναι ξένα προς τον Μαρξ, αλλά είναι δύσκολο για μας να τον δούμε μέσα σε αυτά, διότι οι σταλινιστές από τη μια πλευρά και οι πιο πολλοί σοσιαλιστές από την άλλη έχουν αλλοιώσει την εικόνα μας για τον Μαρξ τόσο πολύ, ώστε να δείχνει ότι το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν η οικονομική αλλαγή. Ο Μαρξ έβλεπε την οικονομική αλλαγή σαν μέσον προς κάποιο σκοπό. Εκείνο που είχε πραγματική σημασία για αυτόν, ήταν η απελευθέρωση του ανθρώπου με ανθρωπιστική έννοια. Αν συγκρίνετε τη φιλοσοφία του Γκαίτε και του Μαρξ θα βρείτε μερικές εκπληκτικές ομοιότητες. Ο Μαρξ είναι βαθιά ριζωμένος στην ανθρωπιστική παράδοση, αλλά πιστεύω, και στην προφητική παράδοση. Και αν διαβάσετε έναν από τους πιο τολμηρούς και ριζοσπαστικούς στοχαστές, τον Meister Eckhart, αναμφίβολα θα ξαφνιαστείτε από τις πολλές ομοιότητες που έχει με τον Μαρξ".

    Υ.Γ. 42 Αυτό το βιβλίο είναι από εκείνα που μου έρχονται κάθε τόσο μέσα σε σακούλες. Ξέρει η Κατερίνα :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος18/9/13, 11:48 μ.μ.

    Καλησπέρα!! Απόψε ανακάλυψα το blog σου! Πολύ καλό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος19/9/13, 11:07 π.μ.

    Ενα μικρό σχόλιο μόνο.Πολύ ωραίο blog,πολύ ωραία θέματα αρκετά ενδιαφέροντες οι σχολιαστές.Μεγάλη αδυναμία έχω στον Μαραμπού,ο οποίος αν και αιχμηρός αρκετές φορές,είναι αφοπλιστικά αληθινός,κυρίως ως προς τα πιστεύω του και περιμένω με αδημονία τα σχόλιά του,τα οποία ενίοτε ασπάζομαι.Να είσαι καλά Κατερίνα. Και μια ευχή, να φιλοξενείς στον χώρο σου ανθρώπους με δημιουργικές αλλά και δυναμικές σκέψεις.Γιώργος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ Γιώργο, είσαι πολύ καλός. Ελπίζω να μη σε απογοητεύσει το μπλογκ στο μέλλον...

      Διαγραφή
  10. Γιώργο, σ' ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου. Αν είναι αιχμηρά τα σχόλια μου μερικές φορές είναι γιατί εξέλαβα, κάπως λιγότερο μεταφορικά, εκείνον τον αγαπητό στίχο του ποιητή, του οποίου δανείστηκα την εικόνα του, το ψευδώνυμό του και μερικές από τις ιδέες του, που λέει:

    "...τρόχισε κείνα τα σπαθιά του λόγου που μ' αρέσουν..."!

    ΑπάντησηΔιαγραφή