22/9/13

"Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο", Philip K. Dick




Μακράν το καλύτερο βιβλίο του Ντικ που έχω διαβάσει - κι είναι πολλά -  «Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο» είναι ένα βιβλίο που μετά βίας μπορεί να χαρακτηριστεί επιστημονική φαντασία κι αν ήταν γραμμένο από κάποιον άλλο ίσως να έχαιρε μεγαλύτερης αναγνώρισης ως μια καθαρόαιμη δυστοπία.

Το βιβλίο ξεκινά με ένα πολύ ενδιαφέρον twist, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έχει κερδίσει η Γερμανία και η Ιαπωνία, η Αμερική είναι κάπως σαν επαρχία της Ιαπωνίας, ο υπόλοιπος κόσμος της Γερμανίας, αν εξαιρέσεις την Αφρική όπου έχει "συμβεί" ολικό ολοκαύτωμα και δεν έχει σχεδόν απομείνει «νεγροειδής» πληθυσμός εκεί. Α, και τη Μεσόγειο που έχει αποξηραθεί για να καλλιεργηθεί.

Η κατάσταση στις ΗΠΑ είναι τραγελαφική, οι Αμερικάνοι νιώθουν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, η δουλεία έχει επανέλθει, όλοι συμβουλεύονται το βιβλίο με τους μαγικούς αριθμούς των Κινέζων, το Ι Τσινγκ αλλά παρ’ όλα αυτά οι Κινέζοι είναι στην τελευταία κοινωνική υποστάθμη, οι λιγοστοί Εβραίοι καταφεύγουν σε πλαστικές για να κρύψουν την χαρακτηριστική κατατομή τους μπας και ξεγλιστρήσουν. Οι Γιαπωνέζοι παρ’ όλο που καταλαβαίνουν τη θηριωδία των Γερμανών και του ναζιστικού τρόπου σκέψης, βολεύονται με τη συμμαχία. Και μέσα σε όλα αυτά κυκλοφορεί ένα μυθιστόρημα που πραγματεύεται την εικασία «τι θα γινόταν αν είχε χάσει η Γερμανία τον πόλεμο».

Το βιβλίο είναι γεμάτο καυστικό χιούμορ, μια αίσθηση βαθιά του τι σημαίνει ναζισμός, είναι νηφάλιο και θεότρελο μαζί. Ο Ντικ έχει φυσικά ευχέρεια στη γραφή, αλλά σε αυτό πραγματικά κεντά την ιστορία, φτιάχνει έναν κόσμο που μοιάζει εφικτός κι ας μην είναι, που θα μπορούσε να είναι αντανάκλαση του δικού μας σε έναν όχι και τόσο μακρινό καθρέφτη. «Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο» είναι από κείνα τα μυθιστορήματα που αποδεικνύει πως δεν υπάρχουν στεγανά μεταξύ των λογοτεχνικών ειδών, διαμαντάκια μπορεί να προκύψουν παντού.

"Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο", Φίλιπ Ντικ, μετ. Χριστόδουλος Λιθάρης, εκδ. Τόπος, 2008, σελ. 381



9 σχόλια:

  1. Ανώνυμος23/9/13, 8:13 π.μ.

    Κατερίνα, όντως αυτό είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία του Φίλιππου(μαζί με το UBIK). Η κοσμοπλασία του είναι άρτια, όπως πολύ σωστά έγραψες, και οι χαρακτήρες αρκετά ολοκληρωμένοι. Ειδικά για το τελευταίο ξέρουμε ότι ο Ντικ δεν ενδιαφερόταν ιδιαιτέρως, αλλά στο συγκεκριμένο βιβλίο, ενδιαφέρθηκε και μάλιστα επιτυχημένα!

    Συμφωνώ και με το συμπέρασμα σου ότι στην λογοτεχνία δεν υπάρχουν στεγανά και Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο, είναι μια τέτοια περίπτωση.

    Πολύ καλή επιλογή!

    Γιάννης Μαργέτης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γενικά το να φτιάχνουν ολοκληρωμένους χαρακτήρες δεν ήταν το πρώτο μέλημα των συγγραφέων Ε.Φ. εκείνης της εποχής. Όμως σε τούτο δεν είναι άσχημοι, ίσα ίσα που έχουν ενδιαφέρον.

      Καλημέρα Γιάννη

      Διαγραφή
  2. Δεν υπάρχουν "καλά" και "κακά" είδη λογοτεχνίας, υπάρχουν καλά και κακά βιβλία, τα διαμάντια είναι παντού, όπως κι οι φόλες...

    Πολύ καλό φαίνεται, μπήκε ήδη στο wish list...:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α, τί ωραία, θα με αναφέρεις ως link όταν το διαβάσεις και θα μου ανεβάσεις τα νούμερα.

      Υ.Γ. 42 Πλάκα σου κάνω βεβαίως....

      Διαγραφή
    2. Φυσικά και θα σε αναφέρω, όσες προτάσεις σου αποφάσισα να ακολουθήσω ήταν άψογες, σε ακολουθώ με κλειστά μάτια!!!

      Υ.Γ. Έβαλα και τον "Ντουάρτε" στο wish list... :)

      Διαγραφή
  3. :) Μακάρι να μη σε απογοητεύσουν....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος31/12/15, 12:42 π.μ.

    Είδα την πρώτη season της σειράς που κυκλοφόρησε φέτος και επειδή μου άρεσε πολύ αποφάσισα να αγοράσω το βιβλίο.

    Δυστυχώς το βιβλίο με απογοήτευσε, η υπόθεση της σειράς έχει πολύ μεγάλες διαφορές από το βιβλίο και μου φαίνεται τρομερά βαρετό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν έχω δει την σειρά. Βέβαια σκέψου πως το βιβλίο γράφτηκε πριν 60 χρόνια.

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος3/1/16, 1:18 π.μ.

      Τελικά διαβάζοντας όλο το βιβλίο διαπίστωσα ότι η σειρά δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το βιβλίο. Χρησιμοποιούν μόνο τα ονόματα και όλη η πλοκή είναι εντελώς διαφορετική. Αυτό δεν θα ήταν απαραίτητα κακό αν τουλάχιστον το 50% του βιβλίου δεν ήταν χαρακτηριστικά βαρετό. Από τη μέση και μετά δημιουργείται ένα ενδιαφέρον και τελειώνει εντελώς αδιάφορα. Κρίμα γιατί είχα όρεξη να διαβάσω κάτι συναρπαστικό.

      Διαγραφή