2/1/15

"O Δράκος της Πρέσπας Ι- Η κοιλάδα της λάσπης", Ιωάννα Μπουραζοπούλου





Είναι γνωστό πως μια αδυναμία - και δύο και τρεις- στην γραφή της Ιωάννας Μπουραζοπούλου την έχω. Μου αρέσει η καθαρότητά της, ο τρόπος που καμιά κλωστή δεν μένει να αιωρείται στις ιστορίες της, η εμμονή της στην δυστοπία σε πείσμα του ελληνικού αναγνωστικού κοινού που θέλει συνέχεια να διαβάζει για τις χαμένες του πατρίδες και το γλυκό κυδώνι.

Στην "Κοιλάδα της Λάσπης" - το πρώτο μέρος της Τριλογίας "Ο Δράκος της Πρέσπας"- η Μπουραζοπούλου για πρώτη φορά αφήνει τον εαυτό της να ανοιχτεί, φαίνεται να μην κρατά με την ίδια σταθερότητα την μπαγκέτα της πλοκής. Αυτό είναι και κακό και καλό. Χάνει κάτι από την ενάργεια που χαρακτηρίζει τα άλλα της βιβλία, αλλά κερδίζει σε επικές-μυθικές διαστάσεις.

Σε χρόνο μελλοντικό λοιπόν, οι Πρέσπες έχουν γίνει μία λίμνη κι εκεί δεσπόζει ο Δράκος. Ένα πλάσμα με αρκετές δρακολογικές και θεϊκές ιδιότητες, που μπορεί να ελέγχει τα καιρικά φαινόμενα, που βιάζει και δολοφονεί, που δημιουργεί πάθη έντονα, επιστημονικά, ερωτικά, θεολογικά, εθνικά. Στις τρεις όχθες στήνονται τρεις διαφορετικές κοινότητες δρακολόγων, ο δράκος κυρήσσεται πατέντα, μια βιομηχανία χρημάτων στηρίζεται πάνω του. Η Παγκόσμια Τράπεζα Ανάπτυξης υπόσχεται να σώσει την Βαλκανική από την χρεοκοπία, βάζει τοποτηρητές Εφόρους με μόνη την υπόσχεση πως θα εκμεταλλεύεται εκείνη τα έσοδα του δράκου.

Στην ελληνική όχθη της Πρέσπας, την "Κοιλάδα της Λάσπης", βρέχει συνεχώς κι όλα βουλιάζουν συνέχεια. Εκεί οι δρακολόγοι διαμορφώνουν ομάδες των τριών, και στηριγμένοι σε ένα σύστημα ανάμικτα επιστημονικό και θεολογικό εδραιώνουν την δρακολογία τους. Η πρώτη δρακολογική ομάδα απαρτίζεται από τον λυγκέα, ένα ναρκοληπτικό που την βγάζει όλη μέρα μέσα στο νερό, τον λαοκόοντα, έναν επιστήμονα που είναι ο διερμηνέας του λυγκέα μιας και μόνον αυτός καταλαβαίνει τους ακατάληπτους χρησμούς του και τον λέανδρο, έναν θηριώδη Ρουμάνο πρώην νοσοκόμο που θέλει να προσκαλέσει τον δράκο σε μονομαχία. Στην ομάδα τους ανήκει και η λιράνα, η μοναδική γυναίκα του οικισμού αλλά και ο Εμμανουήλ, το παιδί του δράκου με την πρώτη γυναίκα που βίασε.

Στο πρώτο κομμάτι του μυθιστορήματος, όπου όλα μοιάζουν μυθικά, η συγγραφέας ακολουθεί την πεπατημένη των άλλων της βιβλίων και μας δίνει μια εξαιρετική εικόνα. Στα επόμενα, όπου η πολιτική αρχίζει να υπερτερεί, το κείμενο χάνει κάτι από την δύναμή του, πλατειάζει. Το τέλος, που μένει ανοιχτό, σχεδόν με ενόχλησε.

Το βιβλίο πραγματεύεται ένα σωρό θέματα, αλλά το βασικό του είναι το χρήμα και η εξουσία. Το πως οι κυβερνήσεις και οι τράπεζες ορίζουν την ζωή μας, η τοποτήρηση από έναν μεγάλο ελεγκτικό χρηματοοικονομικό μηχανισμό. Ενδιάμεσα βέβαια μας μιλά και για την ανάγκη των ανθρώπων να πιστέψουν σε κάτι- έστω κακό, μοχθηρό και απαίσιο- στην ευκολία των δοξασιών, την σημασία του να μεγαλώνεις ένα παιδί, να ανήκεις κάπου. Α, και για τον έρωτα.

Βιβλίο πολλαπλών αναγνώσεων, από τις λίγες φορές που η Μπουραζοπούλου μου θύμισε Ζατέλη- αν και είναι η μόνιμη "κατηγορία" που της προσάπτουν- η "Κοιλάδα της Λάσπης" απογοητεύει ελαφρώς μιας και δεν στέκεται αυτόνομα δίχως τα επόμενα μέρη της τριλογίας. Από την άλλη, όταν κανείς μπορεί να γράφει με τόση δύναμη και να χειρίζεται τόσες επιμέρους υποπλοκές με τέτοια δεινότητα, δεν μπορεί παρά να του βγάλεις το καπέλο.

"Ο δράκος της Πρέσπας Ι- Η κοιλάδα της λάσπης", Ιωάννα Μπουραζοπούλου, εκδ. Καστανιώτη 2014, σελ. 580

Υ.Γ 42 Το χαρτί της έκδοσης είναι πια τόσο κακό, που το βιβλίο βογκάει κυριολεκτικά όταν το ανοίγεις βγάζοντας έναν θόρυβο σαν ντοσιέ με ξεχασμένα έγγραφα σε εφορία.


1 σχόλιο:

  1. Χρόνια πολλά! Καλή χρονιά! Εύχομαι ότι καλύτερο για τον νέο χρόνο!
    Φιλάκιαααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή