30/9/15

Η συνέντευξη του Αργύρη Καστανιώτη

Η πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα μας με τον Αργύρη Καστανιώτη της Κυριακής είναι εδώ:
















Αν ενδιαφέρεστε για τις προηγούμενες εκπομπές ακολουθήστε το λινκ:

https://www.mixcloud.com/katerinamalakate/


http://www.diavazontas.blogspot.gr/p/amagi.html


Ο amagi μας αναβαθμίστηκε, εκτός από ραδιοφωνικός σταθμός είναι πια ολόκληρο σάιτ με πολύ ενδιαφέροντα κείμενα. Για αυτό μας ακούτε πια κάθε Κυριακή στις 2.μ.μ από εδώ:

www.amagi.gr/content/amagi-program











29/9/15

"Το διπλό πρόσωπο του νου", Γιάννης Παπαγιάννης



Ήδη από τον τίτλο, ο Γιάννη Παπαγιάννης μας προδιαθέτει πως θα διαβάσουμε κάτι διφορούμενο, κάτι που θα αναιρεί ολοένα τον εαυτό του. «Το διπλό πρόσωπο του νου» -και όχι του Ιανού- είναι ένα μυθιστόρημα που δεν αρέσκεται στις εύκολες λύσεις, δεν δίνεται στον αναγνώστη απλόχερα. Τουλάχιστον όχι από την αρχή. Γιατί αν επιμείνει κανείς, σταθεί στην γοητεία των λέξεων και αγνοήσει για λίγο την θολότητα της πλοκής, στο τέλος θα ανταμειφτεί από ένα κείμενο ολοκληρωμένο, που τρώει ολοένα την ουρά του, αλλά δεν αναλώνεται  ούτε στο χιλιοειπωμένο, ούτε στο κλισέ. 

Η ιστορία έχει ως εξής: Ο συγγραφέας Γιάννης Παπαγιάννης γνωρίζει σε ένα μοναχικό ταξίδι τον Βασίλη, που συνοδεύεται από τρεις κοπέλες, την Καμίλ, την Λένα και την Αριάγνη (!), και αποφασίζει να τους ακολουθήσει. Έπειτα από ένα βράδυ ξέφρενου μεθυσιού με αλκοόλ και ουσίες και σεξουαλικού πυρετού με την Αριάγνη, η κοπέλα βρίσκεται δολοφονημένη με αγριότατο τρόπο και ο συγγραφέας είναι ο υπ’ αριθμόν ένα κατηγορούμενος. 

Ο Βασίλης, ένας ψυχίατρος που έχει βρει μια δική του, διαδραστική μέθοδο θεραπείας, όταν ήταν 18 χρονών είχε ερωτευτεί στο χωριό του την Ευγενία. Η Ευγενία δεν τον περίμενε, κι ο έρωτας τους κατάντησε ένα κουρέλι αντεκδικήσεων. Όταν ο συγγραφέας ψάχνει να τον βρει, για να καθαρίσει το όνομά του από την κατηγορία του φόνου, ο Βασίλης είναι παντρεμένος με την Έρση. 

Στο βιβλίο γίνονται φόνοι και υπάρχει φόβος. Αυτό θα το κατέτασσε στα θρίλερ. Όμως όλα αυτά τα στοιχεία της πλοκής μοιάζουν προσχηματικά, δίνουν απλά το έναυσμα στον συγγραφέα για να μιλήσει για δυο μεγάλα θέματα, τον έρωτα και την μνήμη και να κατασκευάσει ένα μυθιστόρημα στα πρότυπα του μεταμοντερνισμού. Γιατί πάνω από όλα, ο πανταχού παρών αλλά ανύπαρκτος Γιάννης Παπαγιάννης, αυτό θέλει να κάνει, να γράψει. 

"Όταν ξεκινάω να γράψω μια ιστορία, δηλαδή μια από τις μεταβολές της αλήθειας, καταστρώνω, δημιουργώ ένα σχέδιο. Αναδεικνύω την ιδέα. Αριθμώ τις σκηνές. Διορθώνω. Συγγράφω βιογραφικά των ηρώων. Γνωρίζω πρώτα απ' όλα το τέλος. Με βάση αυτό επεξεργάζομαι την αρχή. Προτού ξεκινήσω την σύνθεση, πράττω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να μηδενίσω την τυχαιότητα. Το κακό είναι ότι, όταν μπαίνουν οι λέξεις στο χαρτί, το μυθιστόρημα μεταμορφώνεται. Παραμορφώνεται. Δεν υπάρχει.. Το αποτέλεσμα είναι πάντα διαφορετικό από εκείνο που έχω οραματιστεί. Είναι κάτι έξω από εμένα, αλλιώτικο. Δεν κατορθώνω να με αναγνωρίσω. Δεν υπάρχει καθρέφτης εκεί μέσα να κοιταχτώ. Αυτός είναι ο λόγος που δεν θέλω να υπογράφω τα έργα μου. Γιατί δεν ξέρω τι όνομα να βάλω.[]" 

Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από την ανάγνωση και την γραφή, από αυτό που συμβαίνει στο κεφάλι ενός συγγραφέα, την ύπαρξη και την ανυπαρξία. Οι ήρωες του Παπαγιάννη, που ακόμα και τα ονόματά τους δεν είναι παρά λογοτεχνικές αναφορές, δεν υπάρχουν παρά μόνον στον νου του. Αυτή η λούπα, ο συγγραφέας μες στο μυαλό του έργου και το έργο μέσα στο μυαλό του συγγραφέα είναι τόσο αριστοτεχνικά στημένη όπως σε λίγα κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ενσωματώνονται στο διπλό πρόσωπό του νου ένα σωρό αφηγηματικές τεχνικές και υπερκειμενικές αναφορές. Αλλά το βασικό είναι πως το μυθιστόρημα ξέρει να μας οδηγήσει στα όρια της φαντασίας· στα όρια της ύπαρξης μέσα στον νου, εκεί που το αν υπάρχεις ή δεν υπάρχεις τελικά δεν έχει σημασία. 

Δεν είναι ευκολοδιάβαστο το βιβλίο του Γιάννη Παπαγιάννη. Το κείμενό του δεν ρέει. Η πλοκή δεν προχωράει. Όμως είναι ένα απολαυστικό διανοητικό παιχνίδι για όσους αγαπούν την λογοτεχνία. Ένα βιβλιοβιβλίο για χτυπημένους αναγνώστες.



"Το διπλό πρόσωπο του νου", Γιάννης Παπαγιάννης, εκδ. Κριτική, 2015, σελ. 253











Υ.Γ. 42 Απόψε στις 20:30 παρουσιάζουμε στο Booktalks μαζί με την Βιβή Γεωργαντοπούλου το βιβλίο του Παπαγιάννη. Ανάγνωση αποσπασμάτων από την Μαρώ Τριανταφύλλου.  

Υ.Γ. 42-42 Με χάλασε πολύ το "λυσάρι" υπερκειμενικών αναφορών στο τέλος. Τις ραφές των κειμένων οι αναγνώστες τις ανακαλύπτουν μόνοι τους, δεν χρειάζονται το πατρικό χεράκι της έκδοσης. 

Update: Η συνέντευξη του συγγραφέα στην εκπομπή Διαβάζοντας στον www.amagi.gr είναι εδώ: 




27/9/15

Κλήρωση 10 βιβλίων των εκδόσεων Καστανιώτη



Σήμερα μαζί μας live  στην ραδιοφωνική εκπομπή  Διαβάζοντας@ amagi στις 2μ.μ.
 o εκδότης Αργύρης Καστανιώτης.

 Κληρώνουμε 10 βιβλία ευγενική προσφορά των εκδόσεων Καστανιώτη

1. Ρέα Γαλανάκη, Ο βίος του Ισμαήλ Φερίκ Πασά
2. Λένα Διβάνη, Ένα πεινασμένο στόμα
3. Ζυράννα Ζατέλη, Και με το φως του λύκου επανέρχονται
4. Ιωάννα Καρυστιάνη, Μικρά Αγγλία
5. Ισμήνη Καπάνταη, Απειρωτάν και Τούρκων
6. Παύλος Μάτεσις, Η μητέρα του σκύλου
7. Ανδρέας Μήτσου, Τα ανίσχυρα ψεύδη του Ορέστη Χαλκιόπουλου
8. Αλέξης Σταμάτης, Μπαρ Φλωμπέρ
9. Αντώνης Σουρούνης, Ο χορός των ρόδων
10. Ευγενία Φακίνου, Για να δει τη θάλασσα


Για να λάβετε μέρος στην κλήρωση πατήστε like, κάντε share ή σχολιάστε στο αντίστοιχο ποστ στο γκρουπ της εκπομπής

Καλή ακρόαση!

Μας ακούτε εδώ: 
ή 

Από κινητά, τάμπλετ κτλ, κατεβάστε το app TuneIn 







25/9/15

"Girl with curious hair", David Foster Wallace



Ο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας έχει την σπάνια ικανότητα να μου δημιουργεί ασφυξία όποτε τον διαβάζω. Κάθε δέκα σελίδες θέλω να σταματήσω, να μην το αφήνω να με πνίγει πια, αλλά όλο σέρνομαι ξανά στα κείμενά του, σιδηροδέσμια μιας τέχνης εξωφρενικά δυνατής, που δεν μπορεί να σε αφήσει, σε τραβά με το ζόρι, σχεδόν από τα μαλλιά, πάλι στο βιβλίο. 

Το «Girl with curious hair» με βασάνισε κοντά ένα δεκαήμερο, με μπλοκάρισε αναγνωστικά, με έριξε σε κατάθλιψη σε κάποιες φάσεις. Δεν σκέφτηκα να το παρατήσω, αλλά σκέφτηκα να του απιστήσω. Και του απίστησα, αλλά ξαναγύρισα. Για να βυθιστώ σε αυτήν την παρανοϊκή αφήγηση που διαλέγει θαρρείς επίτηδες τον πιο δύσκολο δρόμο, τον λιγότερο ενδιαφέροντα αφηγητή, τελικά τον μόνο δρόμο για να μιλήσει κανείς για την ανθρώπινη φύση του καιρού μας. 

Η συλλογή είναι πρώιμη του Γουάλας, την έγραψε ανάμεσα στα είκοσι και τα τριάντα του, δημοσιεύτηκε το 1987. Ενσωματώνει με τόσο μεγάλη μαεστρία όλες τις αρχές του μεταμοντερνισμού όμως φαίνεται να τον ξεπερνά. Εδώ έχουμε και αποδόμηση ειδών και κραυγαλέες αναφορές στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο, ιστορικά πρόσωπα που μπλέκονται με φανταστικά, τριπ, άσιντ, κι lsd. Μια κουλτούρα ολόκληρη παρουσιάζεται με γενναίες δόσεις χιούμορ και πικρίλας, η ανθρώπινη φύση μας δείχνει τα γυμνά της δόντια.

Προσωπικές μου αγαπημένες 3 ιστορίες:

Η ομώνυμη όπου ένας γιάπης βιτσιόζος δικηγόρος την βρίσκει να κάνει παρέα με φρικιά.

Gimlet dreamed that if she did not see a concert last night she would become a type of liquid, therefore my friends Mr. Wonderful, Big, Gimlet and I went to see Keith Jarrett play a piano concert at the Irvine Concert Hall in Irvine last night. It was such a good concert! Keith Jarrett is a Negro that plays the piano. I very much enjoy seeing Negroes perform in all areas of the performing arts.

Δεύτερη αυτή που αναβιώνει ο συγχωρεμένος ο Λύντον Τζόνσον και η κυρά του η Μπερντ και μπλέκονται με έναν εντελώς φανταστικό ομοφυλόφιλο χαρακτήρα που τον λατρεύει.

Και τρίτη αυτή που μια ηθοποιός βγαίνει στο σόου του Ντείβιντ Λέτερμαν, δεχόμενη συνεχή καθοδήγηση από τον φρικαρισμένο σκηνοθέτη άντρα της. 

Οι ήρωες του Γουάλας έχουν μια μανία με τα Xanax- γιατί άραγε;- και είναι άνθρωποι με όλη την παράνοια και την πίεση των καιρών μας. Η γραφή του μαγεύει για την τεχνική της αλλά και το συναισθηματικό της φορτίο, σπάνια συγγραφέας τα καταφέρνει καλά και στα δυο. Κι αν και δεν έχω διαβάσει το Infinite Jest η τελευταία νουβέλα στο βιβλίο αυτό, που λέγεται πως είναι ο προάγγελός του, μου άνοιξε την όρεξη. Αναμένω με λαχτάρα την μετάφραση, γιατί νομίζω πως αυτό το βιβλίο δεν θα το τολμούσα στο πρωτότυπο. 


"Girl with curious hair", David Foster Wallace, Abacus, 1997, pg. 373


Υ.Γ. 42 Το βιβλίο κυκλοφορεί και στα Ελληνικά σε μετάφραση Μαργαρίτας Κουλεντιανού από τις εκδόσεις Τραυλός. 






23/9/15

«Δενδρίτες», Κάλλια Παπαδάκη






Άνοιξα το βιβλίο της Κάλλιας Παπαδάκη με μεγάλες προσδοκίες, έχοντας διαβάσει και ακούσει τα καλύτερα. Ξεκινώ από αυτό γιατί οι εντυπώσεις για ένα μυθιστόρημα αρκετά συχνά έχουν να κάνουν με τις προκαταλήψεις μας. Δεν απογοητεύτηκα. Ούτε όμως γοητεύτηκα, εντελώς. Ίσως γιατί περίμενα πολλά. 

Η Παπαδάκη επιλέγει να αφηγηθεί την ιστορία της ως επί τον το πλείστον σε ενεστώτα χρόνο, με έναν λόγο εξαιρετικά μακροπερίοδο. Η τολμηρή επιλογή άλλοτε βγαίνει καλά και δίνει στο κείμενο μιαν ιδέα προφορικότητας και αμεσότητας, κι άλλοτε κουράζει, σαν να πρόκειται για κατασκεύασμα φτιαχτό, σαν να προκαλεί το θυμικό μας με την στίξη κι όχι με τα λόγια. Σίγουρα σε σημεία κάνει δυσκολότερο στην ανάγνωση ένα μυθιστόρημα που δεν έχει κανένα λόγο να είναι τέτοιο. 

Η ιστορία τοποθετείται στην Αμερική, στο Κάμπτεν, και ακολουθεί δύο διαφορετικούς ήρωες: τον Αντώνη Καμπάνη που φτάνει στην Αμερική με το ατμόπλοιο ως μετανάστης πρώτης γενιάς, δεν μιλά σχεδόν λέξη Αγγλικά, και μπλέκεται με ένα σωρό μικροδουλειές και μικροαπατεωνίες για να επιβιώσει και τον Μπέιζελ Καμπάνης, τον γιο του, μετανάστη πια δεύτερης γενιάς, που προσπαθεί να φτιάξει την ζωή του ως Αμερικάνος και βλέπει όλα του τα όνειρα να ματαιώνονται. Ενδιάμεσα η προγονή του Καμπάνη, η έφηβη Λητώ 68, και η άσπονδη φίλη της, η Πορτορικανή Μίνι, δίνουν μιαν άλλη νότα σκοτεινιάς στο μυθιστόρημα. 

Φόντο οι οικονομικές κρίσεις. Αυτή που ανάγκασε τον Αντώνη να φύγει για τα ξένα και να ζει μες στις στερήσεις, κι έπειτα η ποτοαπαγόρευση, το κραχ, η δυσκολία να επιβιώσεις. Το βασικό συστατικό της Παπαδάκη είναι οι ήρωες κι αυτό είναι το καλό κομμάτι του μυθιστορήματος. Δεν προσπαθεί να αναγάγει την ιστορία στην δική μας κρίση, θέλει να μιλήσει για τότε. Αν μας δημιουργούνται συνειρμοί με το Κραχ και το τι σημαίνει να είσαι οικονομικός μετανάστης είναι γιατί είναι αναπόφευκτο. Δεν μας ταΐζει η συγγραφέας συνδέσεις, μας αφήνει να χαθούμε σε αυτές και να τις βρούμε μόνοι μας.

Το βιβλίο έχει μπόλικη έρευνα πίσω του. Σε σημεία αυτό φαίνεται, οι ραφές του μυθιστορήματος ξηλώνουν λίγο, αλλά δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό να έχει δουλέψει κανείς τόσο το υλικό του που να θέλει να μας το δείξει. Οι «Δενδρίτες» είναι ένα βιβλίο πολύ χαμηλών τόνων, ένα από κείνα τα ύπουλα που τα διαβάζεις με μέτριο ενδιαφέρον, το κλείνεις με έναν αναστεναγμό κι έπειτα το ξανασκέφτεσαι, δεν το ξεχνάς. Με σιγουριά δεν φαντάζεται κανείς πως είναι γραμμένο από μια τόσο νέα γυναίκα που αποπειράται μόλις δεύτερη φορά να γράψει μυθιστόρημα. Η ποιότητά του σε παραπέμπει σε φτασμένο λογοτέχνη. 





«Δενδρίτες», Κάλλια Παπαδάκη, εκδ. Πόλις, 2015, σελ.233

21/9/15

"Στρατιά", E.L.Doctorow



Σας έχω πει πως είμαι η Σκάρλετ Ο’ Χάρα; Έχω διαβάσει τόσες φορές ως παιδί το "Όσα παίρνει ο άνεμος" που ξέρω κάθε κουβέντα του ξεροκέφαλού της, κάθε κουρτίνα που έκανε φόρεμα. Πήρα την "Στρατιά" χωρίς να έχω ιδέα, απλά και μόνον γιατί είχα καιρό να διαβάσω Ντοκτορόου- βιβλία καινούργια δεν βγαίνουν πολλά και μια καλή μου φίλη το διάβαζε εκείνη τη στιγμή με βουλιμία. Ζήλεψα κοινώς. Και βρέθηκα να είμαι πάλι η Σκάρλετ. Μια μεταμοντέρνα Σκάρλετ βεβαίως, γιατί ο ίδιος ο συγγραφέας παραδέχεται πως η έμπνευση να γυρίσει στον Αμερικάνικο Εμφύλιο και τον στρατηγό Σέρμαν ήταν ο πόλεμος στο Ιρακ. 

Στην "Στρατιά" λοιπόν ο Ντοκτορόου δουλεύει με τον αγαπημένο του τρόπο, παίρνει ένα αποδεδειγμένο ιστορικό γεγονός και του αλλάζει τα πέταλα. Φανταστικοί χαρακτήρες, ιστορικά πρόσωπα, όλα μπλέκονται και δίνουν ένα μεγάλο ηχηρό μήνυμα: ο πόλεμος είναι μια αγριότητα, στην οποία όμως η ανθρώπινη φύση είναι εντελώς παράλογα συνηθισμένη.

Εκείνη τη στιγμή του φόβου, η μορφή του γιατρού καταγράφηκε ανεξίτηλα στο νου της Έμιλι. Ήταν ένας κοντός, καλοβαλμένος, που έμοιαζε ανέγγιχτος από το μακελειό γύρω του. Πάνω από το αμπέχονό του φορούσε μια λαστιχένια ποδιά και στο χέρι κρατούσε ένα ματωμένο πριόνι

Οι κεντρικοί χαρακτήρες του μυθιστορήματος είναι ο  Βρέντε Σαρτόριους, ένας σκληροτράχηλος γιατρός που μπορεί να ακρωτηριάσει γρηγορότερα από οποιονδήποτε άλλο, η Έμιλι Τόμσον, κοπέλα της καλής κοινωνίας του Νότου που τον ακολουθεί σε μια παρόρμηση μετά το θάνατο του πατέρα της και κάνει την νοσοκόμα του, η Περλ, μια λευκή νέγρα που είναι λέφτερη, ο Άρλι, ένας στρατιώτης του Νότου, και ο ίδιος ο Σέρμαν. Οι σκηνές του πολέμου είναι φρικαλέες, το θέμα της απελευθέρωσης των σκλάβων διερευνάται σε όλες τι δύσκολες πτυχές του και ο Πόλεμος είναι Πόλεμος, πλανάται πάνω από τα κεφάλια όλων, λογικών και παράλογων. 

Αγαπημένος μου χαρακτήρας η Περλ, η τολμηρή,  πανέξυπνη και γεμάτη συμπόνια δεκαπεντάχρονη λευκή νέγρα που συμβολίζει με ενάργεια όλη την τρέλα και τον παραλογισμό της δουλείας και του διαχωρισμού των ανθρώπων. Η Περλ είναι το σύμβολο του αντιρατσισμού, η μπάσταρδη γενιά της είναι όμορφη και λέφτερη. Η Περλ είναι το μέλλον. 

Αγαπώ την γραφή του Ντοκτορόου γιατί κατορθώνει να στηρίζεται στα ιστορικά γεγονότα και φτιάχνει αληθινή λογοτεχνία. Όχι όπως στα καθ΄ ημάς, όπου ιστορικό μυθιστόρημα σημαίνει ψευτοσυγκίνηση, κουρτινάκια και γλυκό του κουταλιού, αλλά όπως θα έπρεπε να είναι. Ιστορικό μυθιστόρημα για τον Ντοκτορόου σημαίνει χαρακτήρες, άνθρωποι που ψάχνουν μέσα από ένα συγκεκριμένο γεγονός ή ιστορική συγκυρία να ορίσουν τον εαυτό τους. 

Διάβασα τυχαία την στρατιά, χωρίς να την έχω στο πρόγραμμα. Και την αγάπησα. Ένας Ντοκτόροου που αγαπώ ακόμα. 


                                                                                      Κατερίνα Μαλακατέ

"Στρατιά", Ε.Λ. Ντοκτορόου, μετ. Ανδριάννα Καλφοπούλου, εκδ. Πόλις, 2010, σελ. 420











Υ.Γ. 42 Οι υποσημειώσεις είναι στο υποσέλιδο, κάτι πρωτόγνωρο για εκδόσεις Πόλις. Η έκδοση έχει κάποια ορθογραφικά και τυπογραφικά. Τον πρόλογο δεν τον διάβασα. 





20/9/15

Δωράκια!




Καλημέρα, το Διαβάζοντας δεν θα ξεκινήσει σήμερα ανήμερα των εκλογών στον www.amagiradio.com. Θα ξεκινήσει όμως πάντα την ίδια ώρα 2-4 μ.μ. την επόμενη Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου, με καλεσμένο, δώρα, χαμό. Μέχρι τότε ακούστε τα podcasts της περασμένη χρονιάς και αφήστε σχόλιο ως το κλείσιμο της κάλπης σε τούτο δω το ποστ ή στο αντίστοιχο στο group της εκπομπής στο Facebook για να λάβετε μέρος στην κλήρωση για 3 αντίτυπα της "Άρσης απαγορευτικού" του Μάρκου Κρητικού και 3 αντίτυπα "Οι αφετηρίες" της Μαρίας Λιάκου.












Diavazontas Season Finale by Katerina Malakate on Mixcloud









Διαβάζοντας@amagi 14/06/2015 by Katerina Malakate on Mixcloud









Διαβάζοντας@amagi 07/06/2015 by Katerina Malakate on Mixcloud










Διαβάζοντας@amagi 31/05/2015 by Katerina Malakate on Mixcloud








Διαβάζοντας@ amagi 24/05/2015 by Katerina Malakate on Mixcloud








Διαβάζοντας@amagi 17 Mai 2015 by Katerina Malakate on Mixcloud







Διαβάζοντας@amagi 10 May 2015 by Katerina Malakate on Mixcloud









Διαβάζοντας@amagi 3 Mai 2015 by Katerina Malakate on Mixcloud








Διαβάζοντας@amagi 26 Απρ 2015 by Katerina Malakate on Mixcloud









Διαβάζοντας@amagi 19 Απρ 2015 by Katerina Malakate on Mixcloud








Διαβάζοντας@amagi 5 Απρ 2015 by Katerina Malakate on Mixcloud








Diavazontas@amagi 29 Mart 2015 by Katerina Malakate on Mixcloud









Διαβάζοντας @amagi 15 Μαρτ 2015 by Katerina Malakate on Mixcloud










Διαβάζοντας @amagi 8 Μαρ 2015 by Katerina Malakate on Mixcloud








Διαβάζοντας@amagi 1 Μαρ 2015 by Katerina Malakate on Mixcloud









Διαβάζοντας @amagi 15 Φεβρ 2015 by Katerina Malakate on Mixcloud








Διαβάζοντας@amagi 8 Φεβρ 2015 by Katerina Malakate on Mixcloud








Διαβάζοντας@amagi 1/2/2015 by Katerina Malakate on Mixcloud









Διαβάζοντας @amagi 11 Ιανου 2015 by Katerina Malakate on Mixcloud








Διαβάζοντας @amagi 21 Δεκ 2014 by Katerina Malakate on Mixcloud









Διαβάζοντας @amagi 7 Δεκ 2014 by Katerina Malakate on Mixcloud








Διαβάζοντας @amagi 30 Νοεμ 2014 by Katerina Malakate on Mixcloud









Διαβάζοντας@amagi 23 Νοε  2014 by Katerina Malakate on Mixcloud









Διαβάζοντας@amagi 16 Νοε  2014 by Katerina Malakate on Mixcloud








Διαβάζοντας@amagi 09 Νοε  2014 by Katerina Malakate on Mixcloud








Διαβάζοντας@amagi 02 Νοε  2014 by Katerina Malakate on Mixcloud








Διαβάζοντας@amagi 26 Οκτ  2014 by Katerina Malakate on Mixcloud











Διαβάζοντας @amagi 19 Οκτ 2014 by Katerina Malakate on Mixcloud










Διαβάζοντας@amagi 12 Οκτ  2014 by Katerina Malakate on Mixcloud












Διαβάζοντας@amagi 05 Οκτ  2014 by Katerina Malakate on Mixcloud











Διαβάζοντας@amagi 28 Σεπτ 2014 by Katerina Malakate on Mixcloud













Διαβάζοντας@amagi 21 Σεπτ 2014 by Katerina Malakate on Mixcloud













Διαβάζοντας@amagi 14 Σεπτ 2014 by Katerina Malakate on Mixcloud




18/9/15

"Το φάντασμα του Αλεξάντρ Βολφ", Gaito Gazdanov



Η ιστορία μοιάζει απλή στο «Φάντασμα του Αλεξάντρ Βολφ» του Γκαϊτό Γκαζντάνοφ. Ένας Ρώσος εμιγκές στο Παρίσι, που βιοπορίζεται ως δημοσιογράφος αλλά θα ήθελε να ασχοληθεί με την λογοτεχνία, πέφτει τυχαία πάνω σε ένα βιβλίο κάποιου Αλεξάντρ Βολφ. Στο τρίτο διήγημα της συλλογής του Βολφ, αναγνωρίζει αυτούσιο ένα περιστατικό που του είχε συμβεί όταν έφηβος ακόμα πολεμούσε για τον Λευκό στρατό. Η ιστορία τον είχε σημαδέψει για πάντα, γιατί κατάκοπος και άυπνος, είχε πυροβολήσει έναν άντρα που τον είχε αφήσει για νεκρό. Όμως καθώς φαίνεται δεν ήταν.

Το φάσμα του Αλεξάντρ Βολφ τον στοιχειώνει έκτοτε, τον ψάχνει, τον βρίσκει, τον χάνει, πέφτει πάνω του με απίστευτες συμπτώσεις, η ζωή τούς δένεται ξανά και ξανά με έναν τρόπο σχεδόν μαγικό. Η αφήγηση δεν είναι γραμμική, ο Γκαζντάνοφ τελειώνει με την καθ’ αυτό πλοκή νωρίς κι έπειτα το κείμενο κινείται κάπως νωχελικά. Θαρρείς κι όλα αυτά δεν αφορούν τον ήρωα ή τον Βολφ αλλά το ίδιο το Παρίσι. Η ατμόσφαιρα είναι εκπληκτική, αυθεντική νουάρ κι όχι αναπαράσταση, ο ήρωας που φανερά αναζητά την ταυτότητά του ολοκληρωμένος κι ο χρόνος που χάνεται κι έπειτα ξαναβρίσκεται στις πραγματικές του διαστάσεις ένα τερτίπι γνωστό αλλά πάντα ευπρόσδεκτο. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες γύρω του σέρνουν έναν χορό φαντασμάτων, χάρτινοι- ακόμα κι η γυναίκα που έρχεται ως από Μηχανής Έρωτας- εξυπηρετούν την πλοκή και τον ήρωα κι έπειτα χάνονται στην ανυπαρξία.

Το βιβλίο είναι πολύ γοητευτικό από μόνο του, η γραφή ενδιαφέρουσα, αλλά αποκτά άλλη σημασία μόλις κανείς μάθει το βιογραφικό του άγνωστου μας Γκαζντάνοφ. Κι ο ίδιος ήταν εμιγκρές στο Παρίσι, βετεράνος του Λευκού Στρατού, έκανε ένα σωρό δουλειές για να επιβιώσει και παράλληλα έγραφε. Ο Αλεξάντρ Βολφ είναι γραμμένος λίγο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στα ρώσικα και για αυτό άργησε τόσο πολύ να μας απασχολήσει ο συγγραφέας του· σχετικά πρόσφατα τον ανακάλυψαν και στην Γαλλία. Κι αν η τοποθέτησή του δίπλα στους Ρώσους κλασικούς από κάποια σάιτ του εξωτερικού είναι κάπως παράτολμη, είναι από μόνη της σαγηνευτική η ιδέα ενός τέτοιου καλλιτέχνη παραγνωρισμένου.

Στην ερώτηση λοιπόν αν αξίζει να διαβάσει κανείς Γκαζντάνοφ τόσα χρόνια μετά η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι θετική. Πρόκειται για ένα από κείνα τα βιβλία που τα τελειώνεις εύκολα, αλλά αυτά δεν τελειώνουν εύκολα μαζί σου.

                                                                                       Κατερίνα Μαλακατέ




Υ.Γ. 42 Η έκδοση των Αντιπόδων είναι εξαιρετική, όπως πάντα. Η Ελένη Μπακοπούλου δεν χρειαζόταν τον Γκαζντάνοφ για να αποδείξει πόσο καλή μεταφράστρια από τα Ρώσικα είναι, αλλά αυτό που με εξέπληξε θετικά ήταν το επίμετρο του Χρήστου Αστερίου: σχετικά ολιγόλογο, σαφές, γεμάτο πληροφορίες και ουσιαστική γνώση. Για σεμινάριο. 


"Το φάντασμα του Αλεξάντρ Βολφ", Γκαϊτό Γκαζντάνοφ, μετ. Ελένη Μπακοπούλου, Αντίποδες, 2015, σελ. 192

15/9/15

Η φυλή των βιβλιόφιλων": γράφουν εναλλάξ ο Παναγιώτης Κροκιδάς και η Κατερίνα Μαλακατέ part 3



Το πρώτο κείμενο είναι το Παναγιώτη Κροκιδά και μπορείτε να το βρείτε εδώ.

Το δεύτερο κείμενο είναι της Κατερίνας Μαλακατέ και θα το βρείτε εδώ


Λίστες - αυτή η αμαρτία
γράφει ο Παναγιώτης Κροκιδάς

Η Κατερίνα δίνει μια πολύ ωραία θεματική πάσα: οι λίστες. Ο κολοφών των αναγνωστικών εμμονών. Η κορωνίδα των ιδιοτροπιών ημών. Γιατί εμείς, οι φυλή των βιβλίων, διακρινόμενοι για την σχιζοφρενική συνέπειάς μας στα βιβλία, στις λίστες νομίζω αγγίζουμε τα έσχατα των παρεξηγήσιμων καπρίτσιων. Μα φανταστείτε (καθένας μπορεί να το παραλλάξει κατά τις σεξουαλικές του γεύσεις): κάθομαι και φτιάχνω την λίστα μου. Ωραιότατη, καθαρογραμμένη, συνεπής (ωραία βιβλία, όχι επαχθή). Η οποία, βέβαια, χάριν της ιστορίας αγγίζει μέγεθος εντυπωσιακό. 

“Τι γράφεις εκεί;” Η φωνή προέρχεται από έναν κορίτσαρο που έχει σκύψει από πάνω μου, στάζοντας χυμούς ερωτικούς. Πιθανές απαντήσεις:
α. Τη λίστα για τα ψώνια (και το χαρτί αποσύρεται διακριτικά)

β. τη λίστα με τα βιβλία που θέλω να διαβάσω.

Φυσικά η δεύτερη απάντηση θα λειτουργήσει σαν κατολίσθηση, ξεκινώντας από τις εξηγήσεις που κάποιος μπορεί να δώσει. Ίσως από αμηχανία, ίσως από χαρά για αυτή την μοναδική ευκαιρία να μιλήσει για το σπορ του, μπορεί να παρεκτραπεί. “Ε, να, είναι πολλά τα βιβλία. Δηλαδή, μην τα βλέπεις τόσα πολλά. Άμα ξεκινήσεις, άμα έχεις ρυθμό, αν δεν βγαίνεις και τόσο - ε, τα καταφέρνεις. Και άλλα τόσα θέλω να διαβάσω το επόμενο εξάμηνο… δηλαδή, μέσα στους επόμενους μήνες - να, γιατί… γιατί τα βιβλία είναι πολλά, και περιμένουν, κι εγώ τις νύχτες στριφογυρνώ από καημό”

“Δηλαδή αυτά θα τα διαβάσεις μέσα σε μερικούς μήνες!”

Πόρισμα; Βλαμμένος.

Δε νομίζω πως οι ανησυχίες μας έχουν κάτι το γοητευτικό. Οι εμμονές είναι πράγματα για τα οποία συνήθως κάποιος προσπαθεί να αποφύγει να δώσει εξηγήσεις, για να μην χάσει την αξιοπρέπειά του. Κι όμως, επιμένουμε. Όσο κι αν καταλαβαίνουμε πως κάτι δεν πάει καλά, βυθιζόμαστε σε αυτόν, τον άλλο κόσμο. Τον δικό μας κόσμο.

Τον χρειαζόμαστε. Κι ίσως γι’ αυτό ανησυχούμε και θέλουμε να μάθουμε τι τρέχει με την πάρτη μας.

Παρακαλώ, καθίστε, μιλήστε μου για εσάς - εμείς, οι άλλοι

Στο διήγημά του, Εμείς, οι άλλοι, ο Μιλχάουζεν, μια γλυκιά και ανησυχητική συνάμα ιστορία φαντασμάτων, γράφει για την μοναξιά των πεθαμένων ψυχών. Αποκλεισμένοι από τις χαρές των ζωντανών, ούτε μεταξύ τους δεν μπορούν να βρουν κατανόηση. Περιφέρονται μόνοι τους, δύστροποι, οργισμένοι. Τα συναπαντήματα μεταξύ τους, σπάνια και τυχαία, ακόμα κι αυτά δεν τους προσφέρουν ανακούφιση - μάλλον φαντάζουν ως δυσάρεστες εκπλήξεις. Μόνο καμιά φορά, μαζεύονται σε σοφίτες, και με λίγα λόγια, νεύματα, προσπαθούν να καταλάβουν τι είναι. Σαν σκιές φεύγουν, καθείς μόνος του, γυροφέρνοντας στο νου σκέψεις και θολές αναμνήσεις. Καμιά φορά νιώθω πως κάπως έτσι κινείται ο βιβλιόφιλος. Εμείς, οι άλλοι, κάπως έτσι περιφερόμαστε μεταξύ των άλλων, αλλά και εντός του κύκλου μας. Διστακτικοί, αλλά και απρόθυμοι. Καμιά φορά χαρούμενοι, μα γρήγορα απομακρυνόμαστε. Καθένας στα βιβλία του που γράφουν τόσο όμορφα πράματα.

Μια ποιοι είμαστε εμείς, οι άλλοι; Βιβλιόφιλοι, βιβλιοφάγοι, βιβλιοχτυπημένοι, εραστές του γραπτού και γραφιάδες;

Στην εικόνα ενός ανθρώπου που στέκεται μπροστά από μια οθόνη (άλλοτε κόλλα χαρτί ή γραφομηχανή), δημιουργούνται κάποια ανάμεικτα συναισθήματα. Όσο κι αν παλεύει, έτσι μόνος του, κλεισμένος σε ένα δωμάτιο, θα προκαλέσει σάστισμα όχι για τον μόχθο του, αλλά μάλλον για τον εγκλεισμό του. Ο περαστικός θα πει “τι φιλοσοφίες γράφεις;”, απορρίπτοντας φυσικά το ενδεχόμενο ο εν λόγω έγκλειστος να κάνει κάτι πέρα από το να χάνει τον χρόνο του. Θα μπορούσε κάλλιστα να τον φανταστεί να κοιτάζει το ταβάνι, με τα ίδια αποτελέσματα. Ενώ η εικόνα κάποιου με ένα μουσικό όργανο αμέσως τον προβιβάζει σε δημιουργό. Θα πει κανείς “έλα, παίξε μου κάτι όμορφο, να γλυκαθούν τα αυτάκια μου”. Ενώ στον εν λόγω γραφιά τι θα πει; Μπορεί να πει “Να χαρείς, γράψε κάτι όμορφο να αγαλλιάσω”; Το αποτέλεσμα θα ήταν τουλάχιστον αποκαρδιωτικό: ο συγγραφέας θα παρέδιδε αβέβαιος το γραπτό του φληνάφημα, ο δε αναγνώστης θα πετούσε αμήχανα μια επιβράβευση, αβέβαιος για την αντίκτυπο των αράδων που μόλις είχε διαβάσει.

Η συγγραφή στα μάτια ενός παρατηρητή ισοδυναμεί με ακατανόητο εγκλεισμό.

Ανέκαθεν οι άνθρωποι ήθελαν να συγχρωτίζονται, να χορεύουν, να γλεντούν, να χρησιμοποιούν τις Τέχνες για να ξεχνιούνται ή να ομορφαίνουν τον κόσμο τους. Όλοι μαζί, μια παρέα. Ακόμα και αυτή η τέχνη της εξιστόρησης γινόταν δημόσια, η ακρόαση ομαδόν, ικανοποιώντας πάμπολλους σκοπούς. Αμφιβάλλω αν η γραφή βρέθηκε επειδή κάποιος μια μέρα αναφώνησε “Αγαπητέ, η φωνή σου πολύ με κουράζει, ενώ κι ο κόσμος που μαζεύτηκε να σε ακούσει μου τσακίζει τα νεύρα. Σε παρακαλώ, γράψε ό,τι έχεις να πεις, να το πάρω να το απολαύσω με την ησυχία μου”. Δεν έμελε εξ αρχής μια τέτοια μοναχικότητα για τις μάζες.

Η ίδια η ανάγνωση έχει καταλήξει μοναχική ασχολία. Στο μεσαίωνα η εικόνα του, σκυμμένου πάνω από τα γραπτά του, μελετητή, ήταν πάντα συνυφασμένη με χλωμούς, φιλάσθενους ανθρώπους, χαμένους σε μπουντρούμια ανήλιαγα. Η ανάγνωση ήταν αδύνατο να γίνει σε ένα χαριτόπλαστο μέρος. Και ίσως ακόμα, μετά από τόσους αιώνες, η ανάγνωση και η γραφή όταν φτάνει στα όρια της λατρείας, γεννάει μια τέτοια εικόνα στον κοινό νου. Και ίσως και εμείς, μέσα από κάποια συλλογική ενοχή που φέρουμε μέσα μας, αρχίζουμε και νιώθουμε πως χωνόμαστε σε ένα τέτοιο μπουντρούμι, όταν αποσυρόμαστε στα βιβλία μας. Ίσως κάποιοι από εμάς να είναι μέρες που γυρνούνε τις σελίδες τους, νιώθοντας τον συγκάτοικο, γονιό ή σύντροφο έτοιμο από στιγμή σε στιγμή να εισβάλει στο δωμάτιο, αναφωνώντας με αγανάκτηση, “πάλι διαβάζεις!” Αν σας φαίνεται αστείος ο τρόμος απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο, αναλογιστείτε πότε ήταν η τελευταία φορά που δεν προφασιστήκατε μια πειστική υποχρέωση αλλά είπατε στα ίσα στον επίμονο φίλο “θα καθίσω μέσα, γιατί διαβάζω ένα βιβλίο”. Είναι ο άτυπος κανόνας: υπάρχει ένα ανώτερο όριο αναγνώσεων -θα έλεγα πως περιέρχεται σε αυστηρά μονοφήφιο αριθμό βιβλίων ανά τριετία- όπου κάποιος δικαιούται να μπορεί να δώσει αυτή την απάντηση. Εμείς, πάντως, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να καταδικαστούμε να κουβαλάμε την ταυτότητα του σπαστικού, που βγάζει τα μάτια του, περιφρονώντας τις χαρές της ζωής.

Μοναχικοί δεν είμαστε απέναντι στους υπόλοιπους, μα και μεταξύ μας. Όλα ξεκινούν από την φύση της ανάγνωσης. Είναι τόσο εύκολο να απολαύσεις όλα τα ωραία των τεχνών με την παρέα σου. Μα την ανάγνωση όχι. Φανταστείτε δυο ανθρώπους, να διαβάζουν την ίδια στιγμή, στο ίδιο δωμάτιο. Για να προσεγγιστεί ακόμα περισσότερο η απαιτούμενη νοητική σύμπλευση, χάριν του παραδείγματος, οι δύο αναγνώστες διαβάζουν το ίδιο βιβλίο. Κάποιος θα σταματήσει, θα στοχαστεί. Ο άλλος εκνευρισμένος θα σηκώσει το κεφάλι του, ίσως ακολουθήσει την ματιά του συναναγνώστη του -κάτι που από μόνο του θα εντείνει τον εκνευρισμό του- και εκεί κάπου θα σταματήσει η όποια μορφή βιώματος από κοινού. Θα γυρίσουν στα βιβλία τους. Πρόσφατα τέθηκε ένα θέμα για την μοίρα των βιβλιομπλογκς. Πυροδοτήθηκε από μια δημοσίευση της Κατερίνας, στην οποία ο αγαπητός Librofilo κατέληξε εν μέσω άλλων πως σε αυτό ευθύνεται η ανυπαρξία διαλόγου μεταξύ του βιβλιοκόσμου. Πόσο αληθές είναι αυτό! Μα θα μπορούσε να είναι αλλιώς, τα μπλογκς να ανθήσουν από ζουζουνίσματα, πολυφωνία, να οδηγήσουν σε έναν οργασμό γόνιμου διαλόγου; Εγώ πλάθω στο μυαλό μου την εικόνα κόσμου που τον ενώνουν κοινές αγάπες, με διαλόγους κεφάτους για ταινίες, μουσικές, παραστάσεις - σαν ογκόλιθος έρχεται και ισοπεδώνει το λεκτικό γλέντι ο διάλογος βιβλιόφιλων, ο οποίος πανηγυρικά θα περιοριστεί σε κάποια διαφωνία ή συμφωνία, με κουνήματα της κεφαλής. Ίσως, στο τσακίρ κέφι, να παρατεθούν αγαπημένα χωρία, όπου πιθανώς ο άλλος από μέσα του θα διερωτηθεί “που το θυμάται τώρα αυτό ο πούστης”. Κάποιος εκνευρισμός απροσδιόριστος θα δημιουργηθεί μεταξύ των δύο, κι εκεί κάπου θα λήξει το ενσταντανέ. Φυσικά ο χρόνος μετράει αντίστροφα, η άμμος κυλάει αδυσώπητα μέσα από την βιβλιοφιλική κλεψύδρα και τα βιβλία περιμένουν.



Μα δεν είναι απορία άξιον, γιατί διοργανώνονται παρουσιάσεις βιβλίων; Ίσως, πίσω από τις ανάγκες προώθησης που καλύπτονται, να μας οδηγεί ένα ορμέμφυτο να διορθώσουμε την αναποδιά μας, να μαζευτούμε, μήπως και μπορέσουμε να μιλήσουμε μεταξύ μας.

Μοναχικά πλάσματα οι αναγνώστες, λοιπόν. Άλλοι λίγο, άλλοι πολύ. Μοναχική η ανάγνωση, μοναχική και η συγγραφή. Και με αυτό κλείνω εδώ, δίνοντας το μικρόφωνο στην Κατερίνα.



                                                                                   Παναγιώτης Κροκιδάς 


Υ.Γ. 42 Όποιος θα ήθελε να πάρει πάσα από μένα και τον Παναγιώτη και να γράψει κι αυτός την βιβλιοφιλική του εμπειρία είναι ευπρόσδεκτος. Προειδοποιώ πως ο Μαραμπού το έχει κάνει ήδη και θα μπει σφήνα την επόμενη εβδομάδα.