30/12/16

"Άννα", Niccolò Ammaniti





Δεν είχα διαβάσει ξανά Νικολό Αμανίτι, αν και μία ψυχή με παρενοχλούσε συστηματικά να το κάνω. Κι όταν δεν έφτασαν τα παρακάλια, η Αγγελική έβαλε μπρος τα μεγάλα μέσα: «έγραψε δυστοπία», είπε. «Άσε που είναι και κούκλος». Τι να κάνω, λύγισα. 

Έπιασα την Άννα στα χέρια μου με μεγάλες προσδοκίες. Και δεν με απογοήτευσε. Ούτε με ενθουσίασε βέβαια, ας είμαι ειλικρινής. Είναι μια τίμια δυστοπία, με όλα τα καλά στοιχεία, με προσεγμένα σημεία «δρόμου» αλλά ως εκεί. Δεν ξεφεύγει από την μανιέρα του είδους, δεν δίνει κάτι παραπάνω. Έχει ενδιαφέρον που οι κεντρικοί χαρακτήρες είναι παιδιά κι έφηβοι, αλλά ο συγγραφέας φαίνεται να φοβάται να μπει στα άδυτά τους, μένει στην επιφάνεια και στη σκληρότητα της κατάστασης. 

Ένας περίεργος ιός, «η Κόκκινη» έχει θερίσει όλον τον ενήλικο πληθυσμό της γης. Μένουν μόνον τα παιδιά και οι έφηβοι, που όμως ξέρουν πως μόλις χτυπήσουν οι ορμόνες της ενηλικίωσης θα πεθάνουν κι αυτοί. Η Άννα είναι ένα κορίτσι στο μεταίχμιο της ηλικίας, που φροντίζει τον μικρό αδελφό της Άστορ, με μοναδικό οδηγό το τετράδιο με τις οδηγίες που άφησε η μαμά της πριν πεθάνει. 

Η Άννα είναι ένα κορίτσι που ξέρει πως όσες προσπάθειες να κάνει να επιβιώσει, τελικά θα πεθάνει. Όπως κι όλα τα μεγαλύτερα παιδιά. Ο κόσμος του Αμανίτι έχει ημερομηνία λήξης. Αυτό τον κάνει σπαρακτικό και ταυτόχρονα αφαιρεί κάτι από την γοητεία του. Δεν υπάρχει οδός διαφυγής από την μοίρα, δεν ελπίζεις. Το κορίτσι αυτό ενδιαφέρεται μόνο για την καθημερινή επιβίωση, να βρει καμιά κονσέρβα και καμία μπαταρία, ενώ όταν γνωρίζει ένα αγόρι λίγο μεγαλύτερο, θα το ακολουθήσει, μπας και βρει λύση στην παρηγοριά της πίστης.

Διάβασα το μυθιστόρημα του Αμανίτι σχεδόν σε μία μέρα, η γραφή του είναι στρωτή κι ενδιαφέρουσα. Δεν κατάφερε όμως να με βάλει μέσα στον ζόφο, ούτε στιγμή δεν καρδιοχτύπησα για την ηρωίδα του, ούτε ένιωσα τη μεταφυσική της αγωνία· αγωνία θανάτου για μία έφηβη. Φαντάζομαι πως θα χρειαστεί να διαβάσω και κάποιο άλλο δικό του, για να ξέρω αν μου αρέσει ως συγγραφέας ή όχι. 


                                                                                        Κατερίνα Μαλακατέ




«Άννα», Νικολό Αμανίτι, μετ. Δήμητρα Δότση, εκδ. Μεταίχμιο, 2016, σελ. 341

2 σχόλια:

  1. Ανώνυμος30/12/16, 10:49 μ.μ.

    Καλησπέρα. Αν βρείτε χρόνο και διάθεση διαβάστε το "Με τις ευλογίες τυ Θεού", είχε κυκλοφορήσει προ 8ετίας από τον Καστανιώτη. Καλό ήταν από όσο θυμάμαι. Καλή χρονιά να έχετε με υγεία και πολλά διαβάσματα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή