Πέρασε καιρός από τότε που διάβασα τα τρία πρώτα βιβλία της εξαλογίας του Καρλ Ούβε Κνάουσγκορντ κι ο ενθουσιασμός μου έχει κοπάσει. Δεν έπιασα τον τόμο μόλις βγήκε, σχεδόν δεν τον σκέφτηκα για καιρό. Πριν από 1-2 εβδομάδες όμως είχα ένα προσωπικό πρόβλημα και παρατούσα τα βιβλία το ένα μετά το άλλο. Μέχρι που έπεσα πάλι πάνω στον Καρλ Ούβε. Ξεκίνησα τον τέταρτο τόμο – το «Χορεύοντας στο σκοτάδι»- κι ήταν σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα, βρέθηκα πάλι μέσα στη ζωή του, ταυτίστηκα, εκνευρίστηκα, χάρηκα, διάβασα.
Ο Καρλ Ούβε Κνάουσγκορντ έχει ένα ύπουλο χάρισμα, μπορεί να διηγείται το πιο αδιάφορο πράγμα με τις πιο άχρωμες λεπτομέρειες κι όμως να τον παρακολουθείς με ενδιαφέρον. Τα κείμενά του έχουν τη δύναμη της μεγάλης αφήγησης, αφήνεται, παρασύρεται από μια εικόνα, κάνει φλας μπακ, επανέρχεται, μετά πάλι, η ροή του είναι απίστευτη. Η ροή της αφήγησης, γιατί η ροή της ζωής του δεν έχει τίποτα αξιοσημείωτο, εδώ που τα λέμε.
Στο «Χορεύοντας στο σκοτάδι» παρακολουθούμε ως επί το πλείστον τον 18χρονο Καρλ Ούβε που έχει μόλις τελειώσει το σχολείο, κι αντί να πάει στο Πανεπιστήμιο επιλέγει να διδάξει ως καθηγητής σε ένα Λύκειο στην άκρη του πουθενά. Βλέπουμε τις πρώτες του συγγραφικές προσπάθειες, το διαζύγιο των γονιών του, το πρώτο του πήδημα. Ανακατεμένα και πολύχρωμα, σκοτεινά και ποτισμένα αλκοόλ. Η ίδια η ιστορία είναι παντελώς αδιάφορη. Είναι ο τρόπος του που την κάνει την ιστορία όλων μας.
Ομολογώ πως δεν ανυπομονώ για τον πέμπτο τόμο- χωρίς να με έχει κουράσει έχει χαθεί κάτι από το πρωτόφαντο του πρώτου βιβλίου κι από την σκληρή ταύτιση που ένιωσα στο δεύτερο. Το τρίτο ήταν έτσι κι αλλιώς απογοητευτικό. Αυτό- το τέταρτο- με ξαναέβαλε στο κλίμα. Είμαι όμως πια αποστασιοποιημένη. Και δεν έχω καμία διάθεση να πάρω τον Καρλ Ούβε στην αγκαλιά μου και να τον παρηγορήσω.
Κατερίνα Μαλακατέ
«Χορεύοντας στο σκοτάδι»- Ο αγώνας μου, βιβλίο τέταρτο, Καρλ Ούβε Κνάουσγκορντ, μετ. Σωτήρης Σουλιώτης, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 596, 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου